جایگاه امام محمد باقر (ع) در میان اهل تسنن
جایگاه امام محمد باقر(ع) در میان اهل سنت علمای اهل تسنن در عظمت و بزرگی امام محمد باقر(علیه‌السلام) لب به سخن گشوده‌اند.
علمای اهل سنت علاوه بر اعتراف به شأن و مقام آن حضرت، در برخی از نوشته‌های خویش به اهلیت ایشان برای خلافت نیز اعتراف کرده‌اند.
مطالب مرتبط:
قرآن خواند سر امام حسین(علیه‌السلام) در منابع اهل تسنن
دیدگاه عالم بزرگ اهل تسنن در مورد وهابیت
آتش جهنم برای دشمنان اهل بیت در کتب اهل تسنن
تواتر حدیث غدیر نزد اهل تسنن
مفسران اهل تسنن و کلمه مولی
امام باقر(علیه‌السلام) در دوره‌ای امامت خویش را آغاز کرد که جامعه اسلامی در وضع فرهنگی ویژه‌ای به سر می برد و عرصه فرهنگی جامعه گرفتار چالش‌های عمیق عقیدتی و درگیری‌های مختلف فقهی شده بود، در این برهه‌ی خاص تاریخی، این امام همام تلاش کرد با پرورش شاگردان و پاسخ به شبهاتی که در جامعه وجود داشت، جامعه را به سوی رستگاری هدایت کند، از این‌رو حتی مخالفان آن حضرت پی به عظمت و شان والای ایشان برده و به مدح و ثنا ایشان پرداخته‌اند، که در ادامه به اعترافات برخی از بزرگان اهل تسنن در این زمینه اشاره می‌کنیم:
1. «محمدبن سعد زهری» درباره حضرت می‌گويد: «محمد(ع) از طبقه سوم از تابعين مدينه است، او مردی عابد، عالم و ثقه بود».[1]
2. «ابو عثمان عمربن بحر جاحظ»، امام باقر(علیه‌السلام) را را سيد فقهای اهل حجاز نامیده که مردم فقه را از او و فرزندش جعفر فرا گرفته‌اند و در وصف ایشان می‌گیود: «او ملقّب به باقر است، کسی که علم را می‌شکافد، و اين لقبی است که رسول خدا(صلی الله‌عليه وآله) براو گذارده است».[2]
3. محمد بن طلحه شافعی: «او ابوجعفر محمّدبن علی بن ابی طالب است … او را به جهت کثرت سجودش باقر ناميدند؛ زيرا سجده پيشانی‌اش را شکافته بود و برخی او را به جهت فراوانی علمش باقر ناميده‌اند ..».[3]
4. ابوالعباس بن خلکان: «باقر، مردی عالم، سيّد و کبير بود. او را باقر ناميده‌اند؛ زيرا به علم وسعت داد».[4]
5. شمس الدين ذهبی: «او از فقهای مدينه به حساب می‌آمد، به او باقر گفته‌اند؛ زيرا علم را شکافته و اصل و ريشه آن را شناخته است».[5]
6. ابن کثير دمشقی: «او محمد بن علی بن الحسين بن علی بن ابی طالب، قریشی، هاشمی، ابوجعفر باقر است… او تابعی جليل، بسيار بزرگ مقدار، يکی از بزرگان اين امت، از حيث علم و عمل و بزرگی و شرف است … از او جماعتی از بزرگان تابعين و ديگران روايت نموده‌اند».[6]
7. ابن عماد حنبلی: «او از فقهای مدينه بود، و به جهت شکافتن علم و شناختن اصل و مخفی آن و توسعه در آن، باقر ناميده می‌شد».[7]
8. احمد بن تيميه حرّانی: «ابوجعفر محمّد بن علی(ع) از بهترين‌های اهل علم و دين بود، گفته شده: او را باقر ناميدند؛ زيرا علم را می‌شکافت»[8]. هم‌چنين در جای ديگری می‌گويد: «محمد باقر(ع) بزرگ‌ترين مردم از جهت زهد و عبادت بود، به گونه‌ای که سجده پيشانی‌اش را شکافته بود. اعلم زمان خويش بود، و پيامبر(صلی‌الله‌عليه‌وآله) او را باقر نام نهاده بود».[9]
علمای اهل سنت علاوه بر اعتراف به شأن و مقام آن حضرت، در برخی از نوشته‌های خویش به اهلیت ایشان برای خلافت نیز اعتراف کرده‌اند که در ادامه به مواردی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
شمس الدين محمّد بن احمد بن عثمان الذهبی: «ابوجعفر باقر، سيّد، امام، فقيه و کسی است که برای خلافت صلاحيت داشت».[10] صلاح الدين خليل بن ابيک صفدی: «… او يکی از کسانی بود که علم و فقه و ديانت و وثاقت و بزرگواری را جمع نموده و برای خلافت صالح بود و او يکی از ائمه دوازده گانه است که شيعه قائل به عصمت آن‌هاست».[11]
