زینب

اهل دانش و بصيرت به خوبى مى دانند كه شب و روز و تاريكى و روشنايى دو نشانه از نشانه هاى پروردگار و دو نعمت الهى هستند.
الله متعال مى فرمايد:“{وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ ۖ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً}
(اسراء:١٢)اهل دانش و بصيرت به خوبى مى دانند كه شب و روز و تاريكى و روشنايى دو نشانه از نشانه هاى پروردگار و دو نعمت الهى هستند.
الله متعال مى فرمايد:“{وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ ۖ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً}
(اسراء:١٢)
“ما شب و روز را دو نشانه قرار داديم،نشانه شب را تاريك و روز را روشن گردانيديم”
تغيير تدريجى شب و روز و به تبع آن تاريكى و روشنى نشانه دقت و ظرافت آفرينش و نشان عظمت آفريدگار است،الله متعال مى فرمايد:
{إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِّأُولِي الْأَلْبَابِ}
(آل عمران:١٩٠)
“همانا آفرينش آسمانها و زمين و گردش شب و روز نشانه هايى است براى انديشمندان”
شب با تاريكى فراگيرش براى انسان ها و ديگر موجودات مايه آرامش و زمان آسايش و روز با روشنايى اش جولانگاه كسب و كار و تكاپو است، طبيعت بشر نه با تاريكى ابدى سازگار است و نه با روشنايى سرمدى،بلكه همان گونه كه به نور نياز دارد به تاريكى نيز نيازمند است.
الله متعال مى فرمايد:{هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا ۚ }
(يونس:٦٧)
“الله شب را آفريد تا بياساييد و روز را روشنا نمود تا كسب و كار كنيد”
فلسفه پيدايش و جشن گرفتن شب يلدا ريشه در باور و توهمى جاهلانه دارد كه تاريكى را نماد شر و اهريمن و شب طولانى را نحس مى داند.
در ايران باستان مردم بر اساس اين باور غلط شب يلدا را بيدار مى مانند و با روشن كردن آتش به گمان خود از نحوست شب مى كاستند و بدين گونه با اهريمن ستيز مى كردند و منتظر طلوع و تولد خورشيد مى ماندند.
شب يلدا يادگار آن دوران و نماد آن باور نادرست است و قدمت و تاريخى مساوى دارند كه امروزه به جهلى مقدس تبديل گشته است،درست همانند اعراب جاهلى كه باورهاى نياكان جاهل تر از خود را مقدس مى شمردند.
آرى نه شب نحس است و نه تاريكى بدشگونى دارد بلكه همانند روز و روشنايى،شب نيز نعمتى است الهى.
آيا چنان باور و چنين جشنى سزاوار شما و مايه مباهات اهل خرد است؟
درود خدا بر محمد آخرین فرستاده الله، بر آل و اصحاب و پیروان شان باد.
“ما شب و روز را دو نشانه قرار داديم،نشانه شب را تاريك و روز را روشن گردانيديم”
تغيير تدريجى شب و روز و به تبع آن تاريكى و روشنى نشانه دقت و ظرافت آفرينش و نشان عظمت آفريدگار است،الله متعال مى فرمايد:
{إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِّأُولِي الْأَلْبَابِ}
(آل عمران:١٩٠)
“همانا آفرينش آسمانها و زمين و گردش شب و روز نشانه هايى است براى انديشمندان”
شب با تاريكى فراگيرش براى انسان ها و ديگر موجودات مايه آرامش و زمان آسايش و روز با روشنايى اش جولانگاه كسب و كار و تكاپو است، طبيعت بشر نه با تاريكى ابدى سازگار است و نه با روشنايى سرمدى،بلكه همان گونه كه به نور نياز دارد به تاريكى نيز نيازمند است.
الله متعال مى فرمايد:{هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا ۚ }
(يونس:٦٧)
“الله شب را آفريد تا بياساييد و روز را روشنا نمود تا كسب و كار كنيد”
فلسفه پيدايش و جشن گرفتن شب يلدا ريشه در باور و توهمى جاهلانه دارد كه تاريكى را نماد شر و اهريمن و شب طولانى را نحس مى داند.
در ايران باستان مردم بر اساس اين باور غلط شب يلدا را بيدار مى مانند و با روشن كردن آتش به گمان خود از نحوست شب مى كاستند و بدين گونه با اهريمن ستيز مى كردند و منتظر طلوع و تولد خورشيد مى ماندند.
شب يلدا يادگار آن دوران و نماد آن باور نادرست است و قدمت و تاريخى مساوى دارند كه امروزه به جهلى مقدس تبديل گشته است،درست همانند اعراب جاهلى كه باورهاى نياكان جاهل تر از خود را مقدس مى شمردند.
آرى نه شب نحس است و نه تاريكى بدشگونى دارد بلكه همانند روز و روشنايى،شب نيز نعمتى است الهى.
آيا چنان باور و چنين جشنى سزاوار شما و مايه مباهات اهل خرد است؟
درود خدا بر محمد آخرین فرستاده الله، بر آل و اصحاب و پیروان شان باد.