زینب

نیمه شعبان از مهم‌ترین اعیاد شیعیان است؛ عیدی که نمایانگر ایمان شیعه به دوازدهمین امام از اهل بیت پیامبر اکرم(ص) است. اما مساله ظهور منجی صرفا به شیعیان اختصاص ندارد و در بسیاری از ادیان پیش از اسلام ریشه دارد.

این فراگیری باور به منجی، از این روست که این باور، هم نشات گرفته از دین است و هم ناشی از نیاز بشری. توده انسان‌ها در دوره‌های مختلف تاریخی به این معضل پی بردند که عمدتا بیشتر انسان‌ها زیر استثمار و ظلم اقلیتی قدرتمند هستند.

جنبش‌های ظلم‌ستیز در مقاطع مختلف تاریخی برای رهایی از این ستم شکل گرفته است، ولی معمولا این ظلم به شکل و صورت جدیدی خود را بر اکثریت تحمیل کرده است.

امروزه با وجود پیشرفت فناوری و صنعت از یک‌سو و فراگیری مباحث حقوق بشر و نیز توسعه‌های سیاسی و مردم‌سالارانه، انتظار این است که وضع توده‌ها و اکثریت مردم، بهتر از گذشته باشد.

اما اخباری که از گوشه و کنار دنیا هر روز می‌شنویم گویای این است که اتفاقا امروز همین فناوری و صنعت پیشرفته به کمک زورگویان و نیز جاهلان آمده و شاید هفته‌ای نباشد که خبر مرگ کودکان و زنان بیگناه را بر اساس زیاده‌خواهی و ظلم اقلیت ظالم امروز نشنویم بنابراین میل انسان امروز به نجات و ظهور یک منجی، بیش از گذشته است و جوامع بشری بیش از سابق آمادگی پذیرش یک منجی عدالتخواه را دارند.

از این منظر باور به مهدویت همسو و سازگار با یک میل انسانی است و صرفا یک باور مذهبی نیست.

مهدویت ارزشی است که با تکیه بر آن می‌توان آرمان‌ها و اهداف راستین بشری و نیز الهی را شناخت و به دیگران معرفی کرد. احادیث شیعه نیز این باور را بخوبی معرفی و بایدها و نبایدهای آن را معین کردند.

بر اساس همین احادیث مساله عدالت و اجتناب از ظلم در جهان و به سود همه انسان‌ها در مرکز توجه مهدویت قرار دارد.

ظلم‌ستیزی و عدالت گرایی ارزشی است که شیعه امروز می‌تواند آن را با افتخار هر چه تمام‌تر بیان و از آن، به گونه‌ای صحیح و با اجتناب از تحریف‌ها دفاع کند.